Chirurg, literat i tłumacz z angielskiego, wileki miłosnik i znawca folkloru podhalańskiego. Z powodu gruźlicy płuc od 1886 r. bywał w Zakopanem co roku. Jest autorem fundamentalnych i niczym do dzisiaj niezastąpionych prac o kulturze materialnej Podhalan: Budownictwo ludowe na Podhalu oraz Zdobienie i sprzęt ludu polskiego na Podhalu. Pośmiertnie wydano jego literackie Wspomnienia z Zakopanego.

Przeniesiony służbowo do Zakopanego z rodzinnych Czech w 1878 r., pełnił funkcję najpierw kierownika, a od 1866 r. dyrektora Szkoły Przemysłu Drzewnego. (...) W szkole uczył także rysunków zawodowych i odręcznych, snycerstwa oraz stolarstwa. Uruchomione przezeń przyszkolne warsztaty stały się zaczątkiem tak ważnego dziś w Zakopanem przemysłu pamiątkarskiego. (...) Za jego sprawą w pracach szkoły dominowały motywy szwajcarskie i tyrolskie. Jednocześnie pomijano sztukę rodzimą, co ściągało na niego ostrą krytykę ze strony Stanisława Witkiewicza i innych propagatorów stylu zakopiańskiego.

Po ukończeniu 1903 r. gimnazjum w Lwowie zaczął pracować jako fotograf w studiu Zofii Trzemeckiej. W 1906 r. osiadł w Zakopanem, gdzie założył pierwszy zakład fotograficzny Stefa. W 1910 r. zdobył Złoty Medal na Międzynarodowej Wystawie Fotografii w Rzymie. W czasie I wojny światowej służył w armii austriackiej i prawie natychmiast po rozpoczęciu działań frontowych dostał się do niewoli rosyjskiej. Spędził 6 lat na Syberii, skąd w 1920 r. wrócił do Zakopanego i tu rozwinął szeroką działalność jako fotograf i filmowiec. (...) W 1925 r. nakręcił Sabałową baśń, pierwszy dokumentalny film związany z Zakopanem, a kilka lat poóźniej pokazał dokumentalny film o Dolinie Kościeliskiej. Działał we władzach Sokoła, pełniąc od 1938 r. funkcję przewodniczącego zarządu. Kierował też Podhalańskim Oddziałem PZN-u. Od 1934 r. był radnym miejskim, sprawując m.in. obowiązki ławnika i zastępcy burmistrza. Po opuszczeniu Zakopanego przez burmistrza Eugeniusza Zaczyńskiego we wrześniu 1939 r. Schabenbeck przejął jego obowiązki, ale już 9 lub 10 września tego samego roku został aresztowany przez gestapo, 12 lub 13 września wywieziono go z Zakopanego i niebawem rozstrzelano pod Krakowem.

wielokrotnie bywał w Zakopanem w latach 1886-1909, goszcząc pod Giewontem niekiedy kilka razy w ciągu sezonu. Zatrzymywał się w rozmaitych domach: przy ul. Nowotarskiej, Krupówkach, Zamoyskiego, a także przy ulicy, która dziś nosi jego imię. Przyjaźnił się z Chałubińskim, ks. Stolarczykiem, Zamoyskim, Witkiewiczem oraz rodziną Dembowskich.(...)

Przybył do Zakopanego z Tarnowa w 1848 r. jako pierwszy proboszcz nowo założonej parafii. Rozbudował drewniany kościółek i założył podwaliny nowej, murowanej świątyni. Doskonale rozumiejąc mentalność górali, potrafił szybko zdobyć dla siebie prawdziwe uznanie i szacunek, a dla Kościoła - rzesze wiernych. Przyczynił się znacznie do spopularyzowania Zakopanego i do stworzenia tutaj pierwszej bazy dla gości - on to namówił górali do wynajmowania domów letnikom oraz wyjaśniał im pierwsze zasady higieny. Z pasją uprawiał turystykę górską i zwiedził więcej szczytów niż niejeden ówczesny zawodowy przewodnik. Dokonał pierwszego wejścia na Baranie Rogi, jako jeden z pierwszych Polaków stanął na Lodowym Szczycie i na Gerlachu. Należał do grona założycieli i aktywnych działaczy Towarzystwa Tatrzańskiego. Będąc naturalnym łącznikiem pomiędzy góralami a przyjezdnymi oraz utrzymując znajomość z wieloma wybitnymi osobistościami świata nauki i kultury, jeszcze za życia stał się legendą. Na starej plebanii przez kilkadziesiąt lat spisywał kronikę parafii zakopiańskiej - dokument o podstawowym znaczeniu dla badaczy dziejów Zakopanego. Został pochowany na założonym przez siebie Starym Cmentarzu.